არც თუ ისე შორეულ წარსულში, საშუალოსტატისტიკური თბილისელის სასურსათო კალათის შევსება საკმაოდ ნევროზულ და დამღლელ პროცედურას წარმოადგენდა.

არსებობენ ადამიანები, რომლებიც საკუთარი პროფესიის წყალობით გახდნენ ცნობილები. ასეთი ბევრია.

ვორონცოვის მოედნისკენ მიმავალ ხიდზე სიხალვათეა. დილის საათებია. ჩემს გმირს პირველი პაციენტი ზუსტად ერთ საათში ელოდება. ერთ საათში მისი ამბავიც უნდა გავიგო და კლინიკასაც ვესტუმრო.

საინტერესო ადამიანების აღმოჩენა და თქვენთვის გაცნობა „სითის“ ძალიან რომ უყვარს, ეგ ამბავი უკვე იცით.

Our Interview with Eliso Bolkvadze was planned as early as summertime, but in the pianist’s life, there are so many things,

.....

1956 წელს რომ ქართული ფილმი „მაგდანას ლურჯა“ კანის კინოფესტივალზე  პრიზით დაჯილდოვდა, როგორც საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანი ფილმი, იცოდით?  ალბათ, კინომოყვარულებმა იცოდნენ, მაგრამ ფართო საზოგადოებამ - არა.

ეს წყნეთია, საპიკნიკე ადგილი თბილისის ცენტრიდან ზუსტად 15 წუთის  სავალზე. ადამიანები, რომლებსაც ფოტოზე ხედავთ, „სითისა“ და „ბორჯომის“ მეგობრები არიან, რომლებიც ქალაქის სიცხესა და ხმაურს ოჯახებთან ერთად  გამოექცნენ.

სარედაქტორო ფოტო უნდა გადამეღო, არაფერი განსაკუთრებული, მაგრამ მინდოდა ისეთ ადგილზე წავსულიყავი, რომელიც მიყვარს მანქანაში ჩავსხედით და გეზი „შატო მუხრანისკენ“ ავიღეთ; თბილისიდან სულ რაღაც 35 კილომეტრშია, ქალაქიდან დაახლოებით 40 წუთში აქ მოსულს გავიწყდება გიჟური რიტმი და ცოტათი მოგონილი პრობლემები, გხვდება მაღალი ჭიშკარი, რომლის გახსნისთანავე ერთ ისტორიულ და ულამაზეს შატოში იძირები.

კოვზირა - ჩემი საყვარელი ფილმით დავიწყოთ, „ცისფერი მთებით“, როდის დამთავრდება, თქვენი აზრით, საქართველოში ეს ამბავი?

ეს იყო ადრე, ბევრი წლის წინ, ჯერ კიდევ მაშინ, ვიდრე სოცქსელური თვალიერების ეპოქა შემოვიდოდა. თქვენთვის კარგად ნაცნობი "ბენდუქიძის აუზი" სულ ახალი გახსნილი იყო.

მაისის ერთ შაბათ დილას "სითის" გადამღებმა ჯგუფმა კაჭრეთისკენ აიღო გეზი. ჩვენი რესპონდენტი "ამბასადორი კაჭრეთის" მენეჯერი ჯინო დოლინი უნდა ყოფილიყო.

თბილისი, 2005 წლის სექტემბერი, ხალხის სიმრავლით აწრიალებული ფეხსაცმლის მაღაზიები, განერვიულებული მშობლები და დაღლილ-დაქანცული ბავშვების სახეები ვიწრო სარკეებში...

...როდესაც მის ამბავს ეცნობი, კიდევ ერთხელ რწმუნდები, რომ ყველა ოცნების ახდენა გასაოცარ დამთხვევათა შედეგია...

მაისი სწორედ ის თვეა, როცა მეთორმეტე კლასელებისთვის ბოლო ზარი ირეკება; ბოლო ზარის დარეკვასა და სკოლის დასრულებასთან ერთად მთავრდება ბავშვობა და იწყება ცხოვრების ახალი ეტაპი.

ეს იყო ადრე, ბევრი წლის წინ, ჯერ კიდევ მაშინ, ვიდრე სოცქსელური თვალიერების ეპოქა შემოვიდოდა.

არქიტექტურა ხშირად გამხდარა ხელოვნების სხვადასხვა დარგის წარმომადგენლებისთვის შთაგონების წყარო. მათ შორის მოდის დიზაინერებისთვის.

დროდადრო სოციალურ ქსელში წააწყდებით ფოტოებს, ან ასე პოპულარულ Live- ჩართვებს თქვენთვის თითქოს ძალიან კარგად ნაცნობი ადგილიდან, აკვირდებით დეტალებს და ხვდებით, რომ იქ ჯერ ნამყოფი არ ხართ.

- ხომ მოდიხარ?

- 26-30 აპრილი?

- ჰო!

- კი, კი, ყველა მოდის!

გაზაფხულიდან მზე უფრო ძლიერად ანათებს, იმატებს ტემპერატურა და მცირდება ტანსაცმლის რაოდენობა. ამ პერიოდს ყველაზე მეტად უხდება სიახლეები: განახლებული გარდერობი, მეტი ნათელი ფერი და სიმსუბუქე, თუმცა მთავარი შინაგანი შეგრძნებებია - თავდაჯერებულობა და სარკის წინ კმაყოფილების განცდა.

ქართველი დიზაინერ-იუველირი მარინა ნაცვლიშვილი ქალთა იმ მცირე ნაწილს განეკუთვნება, რომელიც იუველირობის მძიმე ტვირთს მარტო შეეჭიდა და რამდენიმე წელიწადში ამ სფეროში საკუთარი სიტყვა თქვა.

სიყვარული, ექსპრესია, ვნება, ძალა და ენერგია - ეს ყველაფერი ერთერთ ყველაზე მკვეთრ და, ერთი შეხედვით, გამომწვევ ფერს -  წითელს უკავშირდება.

ეს ნინო შერვაშიძეა, გოგო მზიანი და ზღვიანი ბათუმიდან. ბიზნესი ორი წელია დაიწყო, თუმცა მიზნამდე მისაღწევი გზა საკმაოდ რთული აღმოჩნდა.