თბილისი
10
°C
City Events
პაპუნა პაპასქირი და ნინო კალანდია
პირველი, რაც ჩემს მოგონებებში დიდ
ემოციას იწვევს, დათოვლილი სოხუმია. იშვიათი იყო თოვლი სოხუმში...
ვალერი არქანიას სახელოსნო,
(სოხუმელი მხატვარი და ჩემი მასწავლებელი) რა თქმა უნდა, სანაპირო,
ყავის სუნი სანაპიროზე, მაგნოლიების ყვავილობის სურნელი. მაგრამ,
ყველაზე მეტად, მაინც, დათოვლილი სოხუმი...
ომის პერიოდში, ძირითადად, სოხუმში ვიყავი. ვსწავლობდი სამხატვრო სასწავლებელში, ვხატავდი. წამოვედი ოჯახთან ერთად, სვანეთიდან, ფეხით, ერთი პატარა ჩანთით. იმ დროს 16 წლის ვიყავი. ვამბობ ხოლმე, რომ ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დაუგეგმავი ლაშქრობა იყო.
ჩემი პროფესია, თითქოს, ბავშვობიდანვე გადაწყდა. დაგეგმილიც გვქონდა, რომ სწავლას თბილისში გავაგრძელებდი. თუმცა, მოვლენები დაჩქარდა. თბილისში სამხატვრო აკადემიაში ვსწავლობდი. მიუხედავად მძიმე წლებისა, შემოქმედებითი კუთხით, მაინც აქტიური პერიოდი იყო. უფროსი თაობის მხატვრები ხელს გვიწყობდნენ, სულ გამოფენებს ვაკეთებდით.
ნინო სამხატვრო აკადემიაში გავიცანი. აკადემიის დერეფანში შევხვდით ერთმანეთს. დიდი პიჯაკი ეცვა და მხარზე გადაკიდებული ფოტოაპარატი "ზენიტი". დიდხანს ვმეგობრობდით. ურთიერთობის გაოფიციალურება ისე ბუნებრივად მოხდა, ვერც მივხვდით.
2012 წელს, მე და ნინომ ერთობლივი გამოფენა გავაკეთეთ - "13/13". წლების შემდეგ, ეს იყო პირველი გამოფენა, რომელიც თემატურად აფხაზეთს ეხებოდა. დიდხანს ვაგროვებდით მასალებს. ესაა ჩემი საოჯახო ალბომის ფოტოებით შთაგონებული ნამუშევრები. გამოფენა მიეძღვნა შთაბეჭდილებებსა და შეგრძნებებს, ტკივილსა და სიხარულს, გაცნობიერებულსა თუ გაუცნობიერებელს, მარტოობასა და სიჩუმეს, 13 თვეში და 13 დღეში წართმეულ ბავშვობას.
ნინო კალანდია
დღევანდელი გადმოსახედიდან, ჩემთვის სოხუმი არის მთელი ოჯახის ერთად ყოფნის შეგრძნება. სოხუმში რომ ვცხოვრობდით, ერთი დიდი ოჯახი ვიყავით. როცა იქიდან წამოვედით, ისე გამოვიდა, რომ დავიქსაქსეთ.
13 წლის ვიყავი, როდესაც აფხაზეთიდან წამოვედი. ომის დროს იქ არ ვყოფილვარ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ნაკლებად მტკივნეული იყო. 13 წლის ასაკში, უცებ გავიზარდე, წამებში დიდი გავხდი.
სიზმრებში სულ სახლს ვხედავდი, კართან ვიდექი და ვერ შევდიოდი...
დედა სოხუმში ჩადიოდა ხოლმე. შენახული მაქვს წერილი, რომელიც მას ჩემმა თანაკლასელმა გამოატანა. მწერს - ეზოში ისევ ვიკრიბებით ხოლმე და ძალიან გელოდებითო. დედას სულ ვთხოვდი წავეყვანე, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ვერ წავედი.
ალბათ, დაახლოებით 7-8 წლის წინ, ჩემი ძმა იყო აფხაზეთში. სუფრაზე აღმოჩნდა იმ ადამიანთან ერთად, რომელიც ახლა ჩვენს სახლში ცხოვრობს. ორივემ იცოდა ეს ამბავი, თუმცა ამაზე არაფერი თქმულა.
ხელოვნება ჩემს ცხოვრებაში ბავშვობიდან ჩნდება. ფრაგმენტებად მახსოვს როგორ ვსხედვართ სამზარეულოში მე და მამა. მისივე ჩამოტანილი ფლომასტერებით ვხატავდი ბალერინას. ბალერინობაზე ვოცნებობდი. ჩემს დახატულ ბალერინას ფეხები ვერ მივუხატე და მამა დამეხმარა. ეტყობა კიდეც მამას ხელწერა. ეს ნახატი დღემდე შენახული მაქვს.
პაპუნა და მისი მეგობრები ჩემზე უფროსები იყვნენ და სამხატვრო აკადემიაში მაღალ კურსზე სწავლობდნენ. ბუნებრივად დავმეგობრდით. მერე მივხვდი, მე მათთან თავს ვგრძნობდი როგორც სახლში, რადგან ისინიც სოხუმიდან იყვნენ...
ჩემი და პაპუნას შემთხვევაში "ის" მომენტი თავისით დადგა, ბუნებრივად. გამიზნულად ამ მომენტს ვერ მოიყვან. აფხაზეთის თემატიკაზე შექმნილი ნამუშევრების გამოფენისთვის ერთი წელი ვემზადებოდით. გავაერთიანეთ ჩვენი ემოციები, მოგონებები და გამოვიდა გამოფენა "13/13", სადაც წარმოდგენილი იყო ჩემი კერამიკული ნამუშევრები და პაპუნას ნახატები.
ომის პერიოდში, ძირითადად, სოხუმში ვიყავი. ვსწავლობდი სამხატვრო სასწავლებელში, ვხატავდი. წამოვედი ოჯახთან ერთად, სვანეთიდან, ფეხით, ერთი პატარა ჩანთით. იმ დროს 16 წლის ვიყავი. ვამბობ ხოლმე, რომ ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დაუგეგმავი ლაშქრობა იყო.
ჩემი პროფესია, თითქოს, ბავშვობიდანვე გადაწყდა. დაგეგმილიც გვქონდა, რომ სწავლას თბილისში გავაგრძელებდი. თუმცა, მოვლენები დაჩქარდა. თბილისში სამხატვრო აკადემიაში ვსწავლობდი. მიუხედავად მძიმე წლებისა, შემოქმედებითი კუთხით, მაინც აქტიური პერიოდი იყო. უფროსი თაობის მხატვრები ხელს გვიწყობდნენ, სულ გამოფენებს ვაკეთებდით.
ნინო სამხატვრო აკადემიაში გავიცანი. აკადემიის დერეფანში შევხვდით ერთმანეთს. დიდი პიჯაკი ეცვა და მხარზე გადაკიდებული ფოტოაპარატი "ზენიტი". დიდხანს ვმეგობრობდით. ურთიერთობის გაოფიციალურება ისე ბუნებრივად მოხდა, ვერც მივხვდით.
2012 წელს, მე და ნინომ ერთობლივი გამოფენა გავაკეთეთ - "13/13". წლების შემდეგ, ეს იყო პირველი გამოფენა, რომელიც თემატურად აფხაზეთს ეხებოდა. დიდხანს ვაგროვებდით მასალებს. ესაა ჩემი საოჯახო ალბომის ფოტოებით შთაგონებული ნამუშევრები. გამოფენა მიეძღვნა შთაბეჭდილებებსა და შეგრძნებებს, ტკივილსა და სიხარულს, გაცნობიერებულსა თუ გაუცნობიერებელს, მარტოობასა და სიჩუმეს, 13 თვეში და 13 დღეში წართმეულ ბავშვობას.
ნინო კალანდია
დღევანდელი გადმოსახედიდან, ჩემთვის სოხუმი არის მთელი ოჯახის ერთად ყოფნის შეგრძნება. სოხუმში რომ ვცხოვრობდით, ერთი დიდი ოჯახი ვიყავით. როცა იქიდან წამოვედით, ისე გამოვიდა, რომ დავიქსაქსეთ.
13 წლის ვიყავი, როდესაც აფხაზეთიდან წამოვედი. ომის დროს იქ არ ვყოფილვარ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ნაკლებად მტკივნეული იყო. 13 წლის ასაკში, უცებ გავიზარდე, წამებში დიდი გავხდი.
სიზმრებში სულ სახლს ვხედავდი, კართან ვიდექი და ვერ შევდიოდი...
დედა სოხუმში ჩადიოდა ხოლმე. შენახული მაქვს წერილი, რომელიც მას ჩემმა თანაკლასელმა გამოატანა. მწერს - ეზოში ისევ ვიკრიბებით ხოლმე და ძალიან გელოდებითო. დედას სულ ვთხოვდი წავეყვანე, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ვერ წავედი.
ალბათ, დაახლოებით 7-8 წლის წინ, ჩემი ძმა იყო აფხაზეთში. სუფრაზე აღმოჩნდა იმ ადამიანთან ერთად, რომელიც ახლა ჩვენს სახლში ცხოვრობს. ორივემ იცოდა ეს ამბავი, თუმცა ამაზე არაფერი თქმულა.
ხელოვნება ჩემს ცხოვრებაში ბავშვობიდან ჩნდება. ფრაგმენტებად მახსოვს როგორ ვსხედვართ სამზარეულოში მე და მამა. მისივე ჩამოტანილი ფლომასტერებით ვხატავდი ბალერინას. ბალერინობაზე ვოცნებობდი. ჩემს დახატულ ბალერინას ფეხები ვერ მივუხატე და მამა დამეხმარა. ეტყობა კიდეც მამას ხელწერა. ეს ნახატი დღემდე შენახული მაქვს.
პაპუნა და მისი მეგობრები ჩემზე უფროსები იყვნენ და სამხატვრო აკადემიაში მაღალ კურსზე სწავლობდნენ. ბუნებრივად დავმეგობრდით. მერე მივხვდი, მე მათთან თავს ვგრძნობდი როგორც სახლში, რადგან ისინიც სოხუმიდან იყვნენ...
ჩემი და პაპუნას შემთხვევაში "ის" მომენტი თავისით დადგა, ბუნებრივად. გამიზნულად ამ მომენტს ვერ მოიყვან. აფხაზეთის თემატიკაზე შექმნილი ნამუშევრების გამოფენისთვის ერთი წელი ვემზადებოდით. გავაერთიანეთ ჩვენი ემოციები, მოგონებები და გამოვიდა გამოფენა "13/13", სადაც წარმოდგენილი იყო ჩემი კერამიკული ნამუშევრები და პაპუნას ნახატები.
ფოტოგალერეა
ამავე კატეგორიაში
აი ასე, უცებ და სპონტანურად
გადავწყვიტეთ ჩვენს "სითიში" ძველი და საყვარელი რუბრიკა
დაგვებრუნებინა. მას "მე და ჩემი მეგობრები" ჰქვია, რომლის გმირებს
ჩვენი ქალაქების განსაკუთრებულ ადგილებში ვიღებთ. დავაბრუნეთ იმიტომ,
რომ გაგრძელებული პანდემიის გამო, ალბათ, ყველაზე მეტად სწორედ ჩვენი
მეგობრები და მათთან ერთად ახალაღმოჩენილ ადგილებში დროის გატარება
მოგვენატრა.
11:14 / 11.04.2021
"სითის" და "ნიკორას" უკვე
ტრადიციადქცეული რუბრიკის, აპრილის ნომრის გმირი ლიკა კვარაცხელიაა.
ის ნამდვილად მიეკუთვნება იმ ქალბატონების რიცხვს, რომლებიც ყველაფერს
ასწრებენ, თან ერთნაირად წარმატებულად.
08:58 / 08.04.2021
სურვილი იმისა, რომ შენი
პროფესიული ნიჭი და პრაქტიკული თუ ცხოვრებისეული გამოცდილება სხვებს
გაუზიარო, ნიშნავს პასუხისმგებლობას, პირველ რიგში, საკუთარ თავთან.
თუ ეს შეძელი, უკვე ფაქტია, რომ შენ შეძელი სარგებლის მოტანა, რომელიც
ვერ წაიშლება და დარჩება მომავალ თაობებს.
10:21 / 07.04.2021
პანდემიის პარალელურად, "სითის"
ფურცლებზე არაერთხელ შეხვდებით ისტორიებს ადამიანებზე, რომლებმაც
კარანტის დღეები იდეების განსახორციელებლად, ახალი საქმეების
დასაწყებად და ახალი პროფესიების ასათვისებლად გამოიყენეს.
14:04 / 03.04.2021
Delfy Cosmetics
ფრანგული სუნამოს ხაზს ამჯერად ქართველი მოდელი, ტელეწამყვანი და
ინფლუენსერი რუსა ჩაჩუა წარმოგიდგენთ.
17:05 / 22.03.2021
პოპულარული
აბაშიძეზე, ერთი ჩვეულებრივი კორპუსის ბოლო სართულზე, 3
შვილთან, მშობლებთან, ბებიასთან და ძაღლთან ერთად
ცხოვრობს.
06:41 / 06.06.2018
ეს დღე ისე მახსოვს, თითქოს გუშინ იყო...
07:18 / 19.10.2017
ვინ და როდის მოიგონა ის ამბავი, რომ შვილებთან ერთად მხოლოდ ისეთ
ადგილებს უნდა სტუმრობდე, რომლებსაც აქვთ სტატუსი _ "საბავშვო
ადგილები".
11:30 / 11.07.2018
ტეგები
რედაქტორის რჩევა
სხვა სიახლეები
აი ასე, უცებ და სპონტანურად
გადავწყვიტეთ ჩვენს "სითიში" ძველი და საყვარელი რუბრიკა
დაგვებრუნებინა. მას "მე და ჩემი მეგობრები" ჰქვია, რომლის გმირებს
ჩვენი ქალაქების განსაკუთრებულ ადგილებში ვიღებთ. დავაბრუნეთ იმიტომ,
რომ გაგრძელებული პანდემიის გამო, ალბათ, ყველაზე მეტად სწორედ ჩვენი
მეგობრები და მათთან ერთად ახალაღმოჩენილ ადგილებში დროის გატარება
მოგვენატრა.
11:14 / 11.04.2021
ცნობილი მსახიობისა და ყველასთვის
საყვარელი ტელესერიალის გამორჩეული გმირის, ვიკა კალანდიას
წარმატებისა და პოპულარობის ერთ-ერთი მთავარი შემადგენელი, სამსახიობო
ხელოვნებასთან ერთად, მისი იმიჯი და სტილია. სიფრიფანა ვიკა თითქოს
ყველა გარემოში შეგიძლია წარმოიდგინო, სამზარეულოს გარდა. რეალობა
საპირისპირო აღმოჩნდა. ვიკა საკმაოდ კარგი კულინარია და რეცეპტების
გაზიარებაზეც სიამოვნებით დაგვთანხმდა.
12:14 / 11.03.2021
ყველასთვის საკმაოდ რთულ პერიოდში,
ნოდიკო ტატიშვილმა ახალი სიმღერა ჩაწერა, სახელად `გემშვიდობები~.
კლიპის გადაღებები ნოდიკოს ახალ სახლში და "ბიოლში" 2 დღეს გაგრძელდა.
პროცესს ჩვენი გადამღები ჯგუფიც დაესწრო და "სითის" მკითხველისთვის ეს
ფოტოკოლაჟიც მოვამზადეთ. რა თქმა უნდა, ნოდიკოსთან ინტერვიუც ჩავწერეთ
და ცოტ-ცოტა ყველაფერზე ვისაუბრეთ - ბავშვობიდან დღემდე.
11:04 / 07.03.2021
6 საქმიანი მიმართულება
ერთდროულად. ყველა მნიშვნელოვანი, განსაკუთრებული და საპასუხისმგებლო.
08:37 / 10.08.2020
Our Interview with Eliso Bolkvadze was planned as early as summertime, but in the pianist’s life, there are so many things,
10:50 / 02.11.2018
ამბობენ, ქალებს კარგი მეხსიერება აქვთო, მე ვიტყოდი, ძალიან
კარგი.
07:46 / 23.10.2017
კალენდარი
ვალუტა
EUR
1
4.0798
TRY
1
0.4195
USD
1
3.4232
ამინდი
ბორჯომი
2
°C
სოხუმი
6
°C
ახალქალაქი
2
°C
გამოწერა
