1987 წლის თოვლიანი და ძალიან ლამაზი ახალი წელი დგებოდა. მაშინ 8 წლის ვიყავი. ოჯახი თბილისში შევხვდით დღესასწაულს და მეორე დღეს, 1 იანვარს, მატარებლით დაიგეგმა ჩვენი გაგრაში წასვლა. მამა სახლში რჩებოდა. თბილისიდან გაგრამდე მატარებელს, არ მახსოვს რამდენი საათი უწევდა, მაგრამ საღამოს 8-სთვის წასულები დილის 10 საათისთვის ადგილზე უნდა ვყოფილიყავით. გზაში იმდენად დიდი თოვლი დაიდო, რომ მატარებელი რიკოთზე დაახლოებით 8 საათით გაჩერდა. ზინა და გულია ბებიების უგემრიელესი კერძების ნაცვლად, რასაც სულმოუთქმელად ველოდებოდი, ახალი წლის 1 იანვარს მშიერი ვატარებდი და ვერ ვხვდებოდი, ეს თამაში იყო თუ რეალობა. გართობის ერთადერთი საშუალება, მატარებლიდან პირდაპირ თავამდე თოვლში ჩახტომა იყო, რაზეც დედა მიბრაზდებოდა და სულ დათოვლილი, უკან ძლივს ამოვყავდი. დედაჩემი და ჩემი დები ცდილობდნენ შეენარჩუნებინათ სიმშვიდე, მაგრამ ვატყობდი, რომ ნერვიულობდნენ. ამ დროს, ხომ იცით, ყველაფერს აკვირდები და ყველაფერს ისმენ, უნებლიედ. ხოდა, გვერდზე კუპეში, გულმა უგრძნო თუ სხვა რამეში იყო საქმე არ ვიცი, ოჯახის დედას მთელი სუფრა წამოეღო და გვესმოდა როგორ უნაწილებდა საახალწლო კერძებს ოჯახის წევრებს. ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი თავს, რადგან მიწევდა მათი საუბრის მოსმენა და ვფიქრობდი, - ჩემი ბებიები ამაზე უკეთეს კერძებს მახვედრებენ და ეს რა ჯანდაბა ხდება, რა გაუგებრობაში ვარ-მეთქი. როგორც იქნა, მატარებელი დაიძრა და წავედით. ბუნდოვნად მხსოვს, რასაკვირველია, მაგრამ არასდროს დამავიწყდება ის შეგრძნება, რაც მაშინ დამეუფლა. მატარებელი დაიძრა, რომელსაც ჩემს უსაყვარლეს გაგრაში, ჩემს ბებიებთან, ბიძასთან, დეიდასთან, ბიცოლასთან და პატარა ბიძაშვილთან უნდა ჩავეყვანე. მატარებელი ცოტა ხანს სოხუმშიც გაჩერდა და დედამ რაც მოასწრო, პური გვიყიდა და უკვე დამშვიდებულ-დაპურებულები საყვარელ, ასევე დათოვლილ გაგრაში ჩაგვიყვანა.